Als kind leerde via het trial-and-error-model: proberen, en als het mislukte, was het kennelijk niet de juiste strategie. Iets anders proberen. Op een dag kwam ik huilend thuis met een kapotte broed, bloedende knieën en krom stuur. Mijn vader wilde weten wat er gebeurd was. ‘Ik heb zonder handen gefietst met mijn ogen dicht,’ zei ik. Je weet tenslotte pas echt dat het niet kan als het is misgegaan. Zo is het met het klimaat ook. Er is alleen geen vader die je bloedende knie oplapt met jodium en pleisters en je stuur recht zet. Toch heb je het zelf gedaan. Nou…

Growing means entering an area where you have not been before and where you learning and experiencing new things about yourself and the world. That’s always scary. And also beautiful.

De woorden van rabbijn Lody van de Kamp ontroeren me diep. Van de Kamp schreef een brief aan de moskeebezoekers in Enschede nadat aanhangers van Pegida Nederland hebben op de plek waar een moskee zal worden gebouwd een ‘kerk’ plaatsten, met daarop een kruis. Die werd door een ‘pastoor’ ingewijd met varkensbloed. De brief is geschreven uit solidariteit: Van de Kamp weet als Nederlandse jood heel goed hoe het is om deel uit te maken van een religieuze groep die te maken heeft met bedreigingen en geweld. Misschien is een reactie van Nederlandse christenen wel nog meer nodig. En het moet een andere…